کد مطلب:188845 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139

مؤمن، هماره به یاد خدا
در ضمن سخنانی كه امام باقر (ع) به جابر فرموده است در وصف مؤمنان واقعی و غفلت نورزیدن آنان از یاد پروردگار چنین آمده است:

ای جابر! مؤمنان هرگز دل به بقای در دنیا نبسته و خویش را ایمن از حضور در صحنه ی قیامت نمی دانند.



[ صفحه 278]



ای جابر! آخرت، خانه ی قرار و آرامش و جاودانگی است. و دنیا خانه ی ناپایداری و فنا! ولی دنیازدگان، گرفتار غفلتند و چنین می نماید كه تنها مؤمنان، دارای درك عمیق و اهل فكر و عبرتند. اینانند كه نواها و پیام های دنیایی گوششان را از شنیدن یاد خدا كر نمی سازد و جلوه ها و زینت های دنیا، چشمانشان را بر یاد خدا كور نمی گرداند... [1] .

در حدیثی دیگر امام (ع) می فرماید:

در كتاب تورات قبل از اینكه تحریف شود، چنین نوشته شده بود كه موسی (ع) از پروردگارش پرسید: پروردگارا! آیا تو به من نزدیك هستی تا نجواگونه و با نوای آهسته با تو راز و نیاز كنم، یا اینكه از من دور هستی تا با فریاد تو را بخوانم؟

خداوند به او وحی كرد: ای موسی! من همدم و همنشین كسی هستم كه به یاد من است. [2] .


[1] قال الباقر (ع): يا جابر ان المؤمنين لم يطمئنوا الي الدنيا ببقائهم فيها و لم يأمنوا قدومهم الاخرة، يا جابر! الآخرة دار قرار، و الدنيا دار فناء و زوال، و لكن اهل الدنيا اهل غفلة و كان المؤمنين هم الفقهاء اهل فكرة و عبرة لم يصمهم عن ذكر الله ما سمعوا بآذانهم، و لم يعمهم عن ذكر الله ما رأوا من الزينة... بحار 73 / 36.

[2] عن ابي جعفر (ع) قال: مكتوب في التوراة التي لم تغير ان موسي (ع) سأل ربه فقال: يا رب اقريب انت مني فأناجيك ام بعيد فأناديك. فاوحي الله عزوجل اليه: يا موسي انا جليس من ذكرني... اصول كافي 2 / 496.